Για πες μου πως ν' αντισταθώ τώρα στ' ονείρου το σημάδι
σε μια απέραντη αγκαλιά που στέλνεις κάθε βράδυ
στου μυαλού τις γειτονιές πάλι φωνάζω τ΄ όνομα σου
και μια αδέσποτη μικρή μου θυμίζει τ' άρωμα σου
Ετυχε να μαι απ' αυτούς που προσπερνας απαρατηρητα
Μα είναι μπόρα θα περάσει κι ανεξίτηλα με φτύνει
σαν αποτύπωμα βαθύ που χαρακώνεται στη μνήμη
τι ώρα είναι θα ρωτήσω για να τρέξω να προλάβω
μήπως και πάψει να με πνίγει στην επιφάνεια να φτάσω
....
Μα είν' η ώρα περασμένη και τα όνειρα φτηνά
και το ξημέρωμα, δε θα με βγάλει πουθενά
βλέπω γελάς και δεν τ' αρνιέσαι
στέκεις επάνω στις πληγές μου και καυχιέσαι
μα δε θα σβήσω, δε θα λυγίσω
μ' ένα μου στίχο μοναχά θα σε τσακίσω
.....
Μέσα στο νού μου πλάθω εικόνες που ποτές σου δε θα δείς
κι αν σπάσω όλους τους κανόνες ' συ δεν θα 'χεις την τιμή
JohnieAnto - 2003
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου